VI U 223/14 UZASADNIENIE Orzeczeniem z dnia 05.03.2014 r. nr 181.2014 Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku utrzymał w mocy orzeczenie Miejskiego Zespołu do Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku z dnia 09.01.2013r. nr 7112.2013 zaliczające Leszka Ciszewskiego do osób niepełnosprawnych. Odwołanie od powyższego orzeczenia wniósł Leszek Ciszewski. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku wniósł o oddalenie odwołania w całości, podtrzymując swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji ( k. 3). Sąd ustalił i zważył, co następuje: Celem ustalenia, czy schorzenia występujące u odwołującego wywołały niepełnosprawność w stopniu znacznym, umiarkowanym lub lekkim w rozumieniu art. 3 i 4 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych ( Dz.U. nr 123, poz. 776 ze zm.), a jeżeli tak. to od kiedy istnieje stwierdzony stopień niepełnosprawności, czy niepełnosprawność jest stała, czy okresowa ( do kiedy ) oraz czy odwołujący spełnia przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997r. Prawo o ruchu drogowym (ze względu na ograniczenia sprawności ruchowej), Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu neurologii ( k. 4). Biegły sądowy w wydanej opinii po zapoznaniu się z dokumentacją lekarską, zebraniu wywiadu od odwołującego i jej przebadaniu rozpoznał u odwołującego zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego upośledzenia funkcji, bez cech zespołu korzeniowego. W ocenie biegłego odwołujący nie przejawia cech niepełnosprawności i nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 Prawa o ruchu drogowym (k.8-9). W uzupełniającej opinii biegły sądowy neurolog podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w pierwotnej opinii. W uzasadnieniu opinii uzupełniającej podał, Ze zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa obejmują wypukliny krążków międzykręgowych i pozostałe wymienione przez odwołującego w piśmie procesowym zmiany z k. 18. Biegły wyjaśnił, że u odwołującego rozpoznano zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych, nie powodujący istotnych objawów ubytkowych, czyli w badaniu neurologicznym bez cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego, bez cech zespołu podrażnieniowego pod postacią rwy kulszowej . Potwierdzeniem zmian zwyrodnieniowych są wyniki badań radiologicznych -MRI odcinka C i kręgosłupa (k 4-5) z którymi biegły podczas sporządzania opinii zapoznał się. (k. 25). W kolejnej opinii uzupełniającej biegły ponowie wskazał, że w jego ocenie ani zdrowie powoda ani wykonane badanie nie powoduje u niego niepełnosprawności, ograniczeń do pełnienia ról społecznych, w tym zawodowych. Zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa są liczne, niewielkie, stosowne do wieku i stwierdzane u prawie 90 % populacji. Biegły nie stwierdził u odwołującego cech uszkodzenia układu nerwowego ani ograniczeń dotyczących narządu ruchu powodujących uznanie go za osobę niepełnosprawną. Choroba zwyrodnieniowa kręgosłupa z czasem może ulec nasileniu i oczywiście stan zdrowia powoda może z czasem się pogorszyć, jednak obecnie stopień naruszenia sprawności narządu ruchu nie powoduje niepełnosprawności (k. 39). Sąd uznał, że opinie biegłego powołanego w sprawie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotowe opinie były ze sobą zbieżne i Sąd ocenił jako pełne i rzetelne oraz sporządzone zgodnie z wytycznymi kodeksu postępowania cywilnego. Biegły sądowy jest specjalistą w swojej dziedzinie. posiada bogate doświadczenie zawodowe oraz zapoznał się z dokumentacją lekarską odwołującego i przeprowadził bezpośrednie badania przedmiotowe i podmiotowe. W sposób przekonywujący przedstawił uzasadnienie rozpoznania. Biegły w sposób wyczerpujący odniósł się również do sformułowanych przez odwołującego zastrzeżeń. W sposób pełny, rzetelny i logiczny odpowiedział na postawione w tezie dowodowej pytania. Na tej podstawie opinie złożone w sprawie zostały potraktowane przez Sąd jako rzeczowe i wartościowe źródło ustaleń faktycznych w sprawie. Powyższej oceny opinii biegłego nie przekreślają zastrzeżenia odwołującego. Odwołujący nie przedstawił żadnych dowodów dyskredytujących przedmiotowe opinie. Stosownie do treści art. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz.U.97.123.776 ze zm.) zgodnie z jej art. 4 ust. 1 do znacznego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Przy czym niezdolność do samodzielnej egzystencji w rozumieniu ust 4. cytowanej ustawy oznacza naruszenie sprawności organizmu w stopniu uniemożliwiającym zaspokajanie bez pomocy innych osób podstawowych potrzeb życiowych, za które uważa się przede wszystkim samoobsługę, poruszanie się i komunikację. Z kolei do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych ( ust. 2 ). Natomiast zgodnie z ust. 3 do lekkiego stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mająca ograniczenia w pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne. W tej sytuacji, bacząc na powyższą regulację i przekładając ją na stan niniejszej sprawy, a zwłaszcza mając na względzie wnioski biegłego sądowego, uznać należało, iż zgromadzony materiał dowodowy w ślad za orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności nie pozwala zaliczyć odwołującego do osób niepełnosprawnych. W tym stanie rzeczy wobec braku należytych podstaw odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie i jako takie w oparciu art. 47714 § 1 k.p.c. podlegało oddaleniu.