================================================44=======================================================
Sąd Okręgowy w Białymstoku
V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
ul. M. Skłodowskiej - Curie 1 15-950
Białystok Tel 85 742 23 46
Data 27 kwietnia 2015 r. Sygn. akt V Ua 3/15
Pan Leszek Ciszewski
ul. Pogodna 3 m XX
15-354 Białystok
DORĘCZENIE
Sąd Okręgowy w Białymstoku V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych doręcza Panu
odpis wyroku wydanego w dniu 26.03.2015 r. wraz z uzasadnieniem
w sprawie z wniosku Leszka Ciszewskiego
przeciwko Wojewódzkiemu Zespołowi do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w
Białymstoku
o ustalenie stopnia niepełnosprawności.
zał. -1-odpis.
z upoważnienia
Kierownika sekretariatu
St. Sekr. Sądowy Maria Kazberuk
Niniejsze pismo nie wymaga podpisu własnoręcznego na podstawie § 19 ust. 4
zarządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 12 grudnia 2003 roku w sprawie organizacji
i zakresu działania sekretariatów sądowych oraz innych działów administracji sądowej
jako właściwe zatwierdzone w sądowym systemie teleinformatycznym
POUCZENIE
Od doręczonego wyroku przysługuje skarga kasacyjna do Sądu Najwyższego.
Skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie w terminie dwóch miesięcy
od dnia doręczenia wyroku z uzasadnieniem stronie skarżącej.
Skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez pełnomocnika będacego adwokatem lub
radcą prawnym, a niezachowanie tego wymogu spowoduje odrzucenie skargi (art.87 1kpc i
art. 398 6 § 2 kpc w zw. z art. 327 § 1 kpc).
Strony i ich przedstawiciele mają obowiązek do czasu upływu terminu do wniesienia
skargi kasacyjnej zawiadomić Sąd Okręgowy w Białymstoku o każdej zmianie miejsca
zamieszkania ( art.3871kpc ).
================================================45=======================================================
Sygn. akt V Ua 3/15
ODPIS
[orzełek bielik w czerni]
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 marca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku
V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący: SSO Wiesława Kruczkowska (spr.)
Sędziowie: SSO Elżbieta Rosłoń
SSO Karolina Szerel
Protokolant: Marta Sokołowska
po rozpoznaniu w dniu 26 marca 2015 roku w Białymstoku
na rozprawie sprawy z wniosku Leszka Ciszewskiego
przeciwko Wojewódzkiemu
Zespołowi do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności w Białymstoku
o ustalenie stopnia niepełnosprawności
na skutek apelacji Leszka Ciszewskiego
od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku
z dnia 1 października 2014 roku sygn. akt VI U 223/14
oddala apelację.
================================================46=======================================================
Sygn. akt V Ua 3/15
UZASADNIENIE
Orzeczeniem z dnia 5 marca 2014 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o
Niepełnosprawności w Białymstoku utrzymał w mocy orzeczenie Miejskiego Zespołu
do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku z dnia 9 stycznia 2014
roku niezaliczające Leszka Ciszewskiego do osób niepełnosprawnych.
Odwołanie od orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania
o Niepełnosprawności złożył Leszek Ciszewski.
Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Białymstoku
wniósł o oddalenie odwołania.
Sąd Rejonowy w Białymstoku, wyrokiem z dnia 1 października 2014 roku oddalił odwołanie.
W toku postępowania Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza
z zakresu neurologii w celu ustalenia czy schorzenia występujące u odwołującego
wywołały niepełnosprawność w stopniu znacznym, umiarkowanym lub lekkim (w rozumieniu
art. 3 i 4 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o rehabilitacji zawodowej i
społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych) oraz czy odwołujący spełnia
przesłanki określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 20.06.1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (ze względu na ograniczenie sprawności ruchowej).
Biegły sądowy po przeprowadzeniu stosownych badań lekarskich oraz
dokonaniu analizy dostępnej dokumentacji lekarskiej rozpoznał u odwołującego się
zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego upośledzenia funkcji, bez cech zespołu
korzeniowego. W ocenie biegłego odwołujący nie przejawia cech niepełnosprawności
i nie spełnia przesłanek określonych w art. 8 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
W opinii uzupełniającej biegły podtrzymał stanowisko wyrażone w opinii pierwotnej.
W uzasadnieniu opinii uzupełniającej podał, że zmiany zwyrodnieniowo-
dyskopatyczne kręgosłupa obejmują wypukliny krążków międzykręgowych i
pozostałe wymienione przez odwołującego w piśmie procesowym zmiany. U
odwołującego rozpoznano zespół bólowy kręgosłupa na tle zmian zwyrodnieniowych,
================================================47=======================================================
nie powodujący istotnych objawów ubytkowych, czyli w badaniu neurologicznym bez
cech uszkodzenia obwodowego układu nerwowego, bez cech zespołu
podrażnieniowego pod postacią rwy kulszowej. W kolejnej opinii uzupełniającej
biegły ponowie wskazał, że w jego ocenie ani stan zdrowia skarżącego ani wykonane
badanie nie powoduje u niego niepełnosprawności, ograniczeń do pełnienia ról
społecznych, w tym zawodowych. Biegły nie stwierdził u odwołującego cech
uszkodzenia układu nerwowego ani ograniczeń dotyczących narządu ruchu
powodujących uznanie go za osobę niepełnosprawną. Choroba zwyrodnieniowa
kręgosłupa z czasem może ulec nasileniu i oczywiście stan zdrowia powoda może z
czasem się pogorszyć, jednak obecnie stopień naruszenia sprawności narządu ruchu
nie powoduje niepełnosprawności.
Sąd Rejonowy uznał opinie biegłego (zarówno główną jak i uzupełniające) za
pełne i rzetelne oraz sporządzone zgodnie z wytycznymi zawartymi w kodeksie
postępowania cywilnego. Mając na uwadze poziom wiedzy biegłego, jego
doświadczenie, sposób motywowania, a także, ustosunkowanie się do zarzutów
odwołującego, opinie te zostały uznane przez Sąd za rzeczowe i wartościowe źródło
ustaleń faktycznych w sprawie, a w rezultacie stały się podstawą rozstrzygnięcia Sądu.
Sąd I instancji podkreślił ponadto, że odwołujący nie przedstawił żadnych dowodów
dyskredytujących przedmiotowe opinie.
Podsumowując, Sąd pierwszej instancji zważywszy na treść art. 4 ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych (Dz. U. z 1997 roku, Nr 123, poz. 776 ze zm.) uznał, że
zgromadzony materiał dowodowy nie pozwala zaliczyć odwołującego do osób
niepełnosprawnych.
Od powyższego wyroku apelację złożył Leszek Ciszewski. Wyrokowi zarzucił
błędne ustalenia faktyczne dotyczące stanu zdrowia i dokonane w oparciu o
nierzetelną i niespójną, zdaniem skarżącego opinię, nieuwzględnienie kluczowych
dowodów, jakimi są wyniki badań przeprowadzonych za pomocą rezonansu
magnetycznego. Skarżący kwestionował w całości ustalenia opinii biegłego. Ponadto
zarzucał, że Sąd nie rozpoznał jego żądania, które sprowadzało się do przyznania mu
prawa posiadania karty parkingowej.
================================================48=======================================================
Z uwagi na powyższe odwołujący się wniósł o uchylenie wyroku w całości.
Sąd Okręgowy zważył co nastepuje:
Apelacja odwołującego jako bezzasadna nie zasługiwała na uwzględnienie.
W ocenie Sądu Okręgowego Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowych
ustaleń dotyczących stanu zdrowia skarżącego. Wobec powyższego Sąd Okręgowy w
pełni podziela i przyjmuje za własne poczynione przez Sąd I instancji ustalenia
faktyczne i wywody prawne bez potrzeby ponownego ich przytaczania (wyrok Sądu
Najwyższego z dnia 20 stycznia 2010 r., II PK 178/ 09, teza 2, LEX nr 577829).
Istota niniejszej sprawy sprowadzała się do ustalenia czy wnioskodawca jest
osobą niepełnosprawną w rozumieniu art. 4 ust. 1-3 ustawy z dnia 27.08.1997 r. o
rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które
stosuje się do realizacji celów określonych ustawą, a mianowicie: 1) znaczny, 2)
umiarkowany, 3) lekki.
Natomiast w świetle ust. 2 orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności
stanowi także podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych
przepisów.
Legalną definicję stopni niepełnosprawności oraz warunki zaliczania do stopnia
niepełnosprawności określa przepis art. 4 w ust. 1-3.
Zgodnie ze wskazanym przepisem powołanej ustawy do znacznego stopnia
niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną
do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej i wymagającą, w
celu pełnienia ról społecznych, stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w
związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Do umiarkowanego stopnia
niepełnosprawności zalicza się osobę z naruszoną sprawnością organizmu, niezdolną
do pracy albo zdolną do pracy jedynie w warunkach pracy chronionej lub wymagającą
czasowej albo częściowej pomocy innych osób w celu pełnienia ról społecznych. Do
lekkiego zaś stopnia niepełnosprawności zalicza się osobę o naruszonej sprawności
================================================49=======================================================
organizmu, powodującej w sposób istotny obniżenie zdolności do wykonywania
pracy, w porównaniu do zdolności, jaką wykazuje osoba o podobnych kwalifikacjach
zawodowych z pełną sprawnością psychiczną i fizyczną, lub mającą ograniczenia w
pełnieniu ról społecznych dające się kompensować przy pomocy wyposażenia w
przedmioty ortopedyczne, środki pomocnicze lub środki techniczne.
Zatem ustalenia Sądu I instancji jak najbardziej słusznie zmierzały do
określenia czy odwołujący się powyższe warunki spełnia.
Sąd Okręgowy podziela ustalenia Sądu I instancji, nie znajdując żadnych
podstaw do kwestionowania prawidłowości dokonanej w sprawie analizy
dokumentacji medycznej i przeprowadzonych badań. Należy w szczególności
podkreślić, iż złożone w sprawie opinie sporządzone zostały przez biegłego lekarza
specjalistę, posiadającego obok specjalistycznej wiedzy wieloletnie doświadczenie w
zakresie oceny stanu zdrowia, w tym weryfikacji stopnia niepełnosprawności. Wobec
powyższego Sąd I instancji słusznie oparł rozstrzygnięcie na specjalistycznej, rzetelnej
i niebudzącej żadnych wątpliwości ocenie stanu zdrowia skarżącego, uznając
zgłoszone w toku postępowania zastrzeżenia do złożonej w sprawie opinii za nie
mające charakteru merytorycznego. Dopuszczony przed Sądem Rejonowym dowód z
opinii biegłego przeprowadzony został prawidłowo. Sąd uzyskał od biegłego
wiadomości specjalne niezbędne do orzekania, poparte zawartym w opinii
uzasadnieniem wniosków końcowych, które umożliwiło prawidłową ocenę mocy
dowodowej opinii biegłego ( podobny pogląd wyrażony w wyroku Sądu Najwyższego
z dnia 30.04.2000 r., II UKN 617/99; OSNP 2002/1/26, LEX nr 49909).
Z uwagi na powyższe Sąd Okręgowy uznał, iż sformułowane w apelacji zarzuty
są w zasadzie powieleniem zarzutów skierowanych wcześniej do opinii biegłego i
stanowią jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami opinii. Podkreślić należy
również, iż o ustaleniu stopnia niepełnosprawności odwołującego, decyduje
bezstronna ocena stanu jego zdrowia dokonana poprzez lekarza specjalistę.
Subiektywne odczucia odwołującego nie mogą stanowić podstawy orzekania, jeżeli
nie znajdują potwierdzenia w obiektywnych dowodach, jakimi są wyniki badań,
mogące podważyć ustalenia opinii i zakwestionować ustalenia Sądu I instancji. Należy
zaznaczyć, że Sąd nie ma obowiązku prowadzenia postępowania dowodowego aż do
================================================50=======================================================
czasu uzyskania dowodu przeciwnego do już zebranych w sprawie, ale
satysfakcjonującego stronę (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28.01.2009 r., IUK
186/08).
Z uwagi na powyższe należało oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z
opinii innego biegłego sądowego z zakresu neurologii na zasadzie art. 217 § 3 kpc.
Również złożony przez Leszka Ciszewskiego wraz z apelacją wynik badania
rezonansu magnetycznego z dnia 28;10.2014 r. (k. 57) nie daje podstaw do
zakwestionowania opinii biegłego w przedmiocie orzeczenia o niepełnosprawności, a
złożenie nowej dokumentacji nie może powodować dopuszczenia ponownie dowodu z
opinii biegłych sądowych. Złożony dokument mogący świadczyć o ewentualnym
aktualnym pogorszeniu stanu zdrowia odwołującego się nie pozostaje w związku ze
stanem zdrowia ocenianym przez Sąd I instancji, który rozpoznawał odwołanie od
orzeczenia Wojewódzkiego Zespołu do spraw Orzekania o Niepełnosprawności z dnia
5 marca 2014 r. i rozstrzygał o prawidłowości tego orzeczenia. Zdaniem Sądu
Okręgowego pogorszenie stanu zdrowia i posiadanie na tę okoliczność nowych
dowodów powinno skutkować złożeniem przez odwołującego się nowego wniosku do
Miejskiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności o ponowne ustalenie
stopnia niepełnosprawności.
Z powyższych względów apelacja jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu, na
mocy art. 385 k.p.c.